Páginas

Soy inmigrante, ¿y qué?


Me permitiréis que en este post no hable de las aventuras y curiosidades que me ocurren por México. Hoy quiero escribir sobre el hecho de que soy inmigrante. Hace unos días un joven valenciano explicó, con rabia, que está teniendo dificultades para encontrar un trabajo relacionado con sus estudios y que ahora está en Londres trabajando de lo que puede. Sus comentarios tuvieron mucha repercusión en las redes sociales, hasta el punto de que fue entrevistado por diferentes medios de comunicación y, también, fue motivo de crítica por parte de ciertas personas.

Esas críticas, de manera indirecta, también me afectan. Fueron palabras muy fuertes para alguien que, simplemente, trata de trabajar en aquello en lo que se ha preparado durante unos años de estudios. Desde aquí, desde México, quiero defender a este chico porque yo me siento representado por él. Es cierto que tengo unos años más que él (tengo 37 años); es cierto que he tenido la oportunidad de trabajar en España en mi profesión, el periodismo; es cierto que ahora tengo un trabajo relacionado con lo mío (no del todo, pero casi). Pero, a pesar de todo, me he tenido que ir de mi tierra para poder trabajar en lo que me gusta, en lo que estudié, en lo que trabajé durante más de 10 años.

Nadie, absolutamente nadie, tiene derecho a criticar a alguien que quiera buscar su sueño, que quiera trabajar en lo que ha estudiado, en lo que le gusta. Recuerdo que antes de decidir marcharme a más de11 horas de distancia, hubo gente que me comentó que por qué no buscaba un trabajo de lo que fuera mientras se solucionaba la situación. Mi contestación fue: "¿Por qué debo renunciar a mi profesión por la crisis? ¿Por qué no puedo luchar por seguir desarrollándome como periodista? ¿Por qué tengo que quedarme de brazos cruzados, trabajar de lo que sea, amargarme, deprimirme más de lo que estoy?"

Sí, soy inmigrante, ¿y qué? Sí, no quise trabajar de lo que fuera en España y decidí probar suerte en otro país para trabajar de lo que sé, de lo que me gusta. ¿Y qué? ¿Acaso una persona no es libre de buscar su felicidad, de buscar su sueño, de tener un objetivo y conseguirlo? No pasa nada si digo que soy inmigrante, porque lo soy. Y no lo digo en el mal sentido, sino todo lo contrario. Ser inmigrante me ha permitido desdramatizar muchas cosas, he podido conocer otra cultura, he vivido situaciones surrealistas que no olvidaré en mi vida, he notado la solidaridad de la gente que realmente te quiere, he podido comprobar la alegría de personas cuando me han vuelto a ver...Sí, soy un inmigrante porque vine a trabajar a otro país, porque vine a seguir con mi profesión, porque vine a buscar un sueño.

Este post va dedicado a todos los jóvenes y no tan jóvenes que han decidido ser valientes, que han preferido trabajar de lo que sea a estar en casa sin hacer nada, que han preferido buscar su sueño o que han querido seguir con su profesión en otro país porque España no les da esa oportunidad. Nosotros no somos los culpables y tampoco queremos que se nos criminalice por una decisión personal. Ánimo a todos porque el futuro es nuestro.

Cuando la gente me pregunta si quiero volver, esto es lo contesto: "Claro que quiero volver. Es mi mayor deseo. Daría lo que fuera por encontrar un trabajo en España y estar cerca de los míos". No puedo negar que en México he pasado momentos malos, momentos de soledad, de nostalgia, de no poder solucionar los trámites migratorios, de pensar, pensar y pensar. Pero sigo aquí porque mi máxima ilusión es trabajar como periodista y no quiero estar en mi casa de Valencia mirando a la pared, deprimido, que mi familia se preocupe, que mis amigos me consuelen. Sé que todo depende de mi situación personal, porque hay momentos en los que lo enviarías todo a la mierda, pero voy a seguir intentando estar bien, voy a seguir buscando lo que quiero hasta que no tenga más fuerzas. Espero y deseo poder estar pronto en mi tierra. Eso significaría que vuelvo a sentirme periodista en España.

4 comentarios:

  1. Sempre, q jo sàpiga, has estat valent i atrevit. Ara ho demostres.
    Si estàs satisfet del q estàs fent, si assumeixes eixos moments durs de nostàlgia, si estàs obrin-te pas en la vida i en la professió... A quí li pot importar i criticar la teua opció elegida?

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola anitalapanadera. Moltes gràcies pels ànims. He tingut crítiques però sé el que vull. Espere poder tornar algun dia a la terra. Gràcies per llegir el meu blog.

      Eliminar
  2. Hola Toni,

    Recorde haver tuitejat amb tu farà uns mesos (@isblagi). Crec que tu acabaves de començar amb la teua etapa a Mèxic i jo estava a punt d'anar-me'n cap a Noruega. He llegit les teues paraules i són també les meues i, segurament, les de tanta gent que es troba lluny de casa com nosaltres. Alguns segurament també tindran els seus blocs, però pense que la majoria callen (o callem).

    Encara que, a poc a poc, les coses aniran canviant i no hi ha mal que cent anys dure. Jo, que soc de natural optimista, pense que quants més sigam els que hajam estat fora, més en serem i amb més força treballarem per canviar les coses quan tornem a casa (els que hi tornen, clar!). Com dirien els d'Orxata: "marxaré, aprendré i tornaré a fer algo".

    A mi esta Aspra Diàspora, tota aquesta experiència, em serveix per a descobrir tot el que he deixat arrere, tot allò que tens tan a la vista que ni et dones compte de que existeix. Em serveix per a reafirmarme des dels meus orígens, per a "re-valencianitzarme", i per a tindre més ganes que mai per tornar i lluitar per un pais nou, on els nostres fills i nets no hagen d'emigrar a la força cóm hem hagut de fer nosaltres.

    Se m'acaba d'ocòrrer que tu i jo ja en sóm dos, ¿no coneixeràs més valencianets/es que bloguejen des de l'exili? Estaria bé fer una llista i compartir-la a tots els blocs, que no em crec jo que sigues tu l'únic expatriat que puga llegir des de tan lluny. Per ara, vaig a afegir-te al meu quadern, i així les poques visites que entren sempre poden donar una ullada a esta bitàcola.

    Ànim i salut!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola! Moltes gràcies per llegir el meu bloc. Conec a valencians que estan desperdigats, però no sé si en tenen. Jo també crec que quan tornem canviarem moltes coses. N'estic convençut. Una abraçada molts ànims. Espere seguir en contacte amb tu.

      Eliminar